Pas obejmujący teren do kilkunastu kilometrów od morza i obszary położone w zdecydowanej większości na wysokości od 0 do 20 m npm.

W jego skład wchodzą: plaża, wydmy nadbrzeżne, obniżenia nadmorskie i najniższy poziom wysoczyzny morenowej. Jest to teren o mało zróżnicowanej rzeźbie, z reguły płaski, w obniżeniach wypełniony utworami holoceńskimi (torfy, muły, mady), przecięty ujściową doliną Parsęty.

Na zachód od Parsęty, do jeziora Resko Przymorskie ciągnie się duże obniżenie o charakterze depresyjnym (Dźwirzyno, Grzybowo) utrzymywane jako użytek rolniczy dzięki zabiegom melioracyjnym (stacje pomp). Południowa granica przebiega w większości wzdłuż skłonu wyższego poziomu wysoczyznowego. Są to tereny zbudowane z utworów polodowcowych (glina, żwiry, piasek).

Pas ten jest słabo zalesiony ze stosunkowo dobrymi warunkami do rozwoju rolnictwa tak na obszarach morenowych (gleby klas III-IV) jak i zmeliorowanych łąkach. Nieco bardziej zalesiona jest dolina rzeki Parsęty.

Jednostka ta jest wrażliwa na zakłócenia środowiska przyrodniczego. Silna antropopresja wynikająca z atrakcyjności turystycznej tego regionu oraz użytkowania rolniczego w połączeniu z zanieczyszczeniami prowadzonymi przez rzeki stanowią o kumulacji negatywnych zjawisk zarówno dla człowieka jak i przyrody.