2.1.3. Klimat i stosunki wodne

- gleby bielicowe piaskowe wytworzone z piasków luźnych, słabo gliniastych.

- gleby bielicowe wytworzone z glin zwałowych oraz piasków naglinowych i naiłowych,

- gleby bielicowe wytworzone z glin zwałowych,

- gleby bielicowe wytworzone z utworów żwirowych i kamienistych,

- gleby brunatne wykształcone z glinów, iłów i osadów pyłowych. Na badanym obszarze w gruntach ornych większość stanowią gleby łatwe do uprawy, gleby lekkie, w których wierzchnie warstwy wykazują piaski gliniaste mocne i piaski gliniaste lekkie. Stanowią one około 82%.Gleby średnio ciężkie do uprawy, w których wierzchnie warstwy wykazują glinę lekką zajmują ok. l6% gruntów ornych. Tylko 2% stanowią gleby bardzo lekkie, w których wierzchnie warstwy wykazują piaski słabo gliniaste.

Użytki zielone to gleby mineralne w typie siedliskowym grądów potęgowych oraz torfy niskie całkowite, dostępne w ciągu całego okresu wegetacji, umożliwiające sprzęt, zabiegi pielęgnacyjne i w miarę potrzeby uprawę mechaniczną. Skała macierzysta tj. materiał, z którego została wytworzona gleba oraz położenie w rzeźbie terenu zadecydowały o stopniu uwilgotnienia gruntów ornych. Około 90% gleb zostało wytworzone z glin w związku z tym dominują gleby o prawidłowych dla rozwoju roślin uprawnych stosunkach wodnych. W mniejszym stopniu występują gleby okresowo za mokre i okresowo za suche. Pierwsze z nich to gleby zwięźlejsze wytworzone z glin przeważnie w typie czarnych ziem, występujące plamami w lekkich zagłębieniach terenu. Gleby okresowo za suche występują na niewielkich wzniesieniach i zostały wytworzone z piasków słabo gliniastych bądź gliniastych lekkich. Na obszarze badań występują następujące kompleksy przydatności rolniczej gleb: 2 - pszenno dobry, 3 - kompleks pszenny wadliwy (na niewielkich powierzchniach), 4 - kompleks żytnio-ziemniaczany bardzo dobry (w większych skupiskach), 5 - kompleks żytnio-ziemniaczany dobry (stanowi znaczny procent gleb żytnich), 6 - kompleks żytnio-ziemniaczany słaby (występuje dość powszechnie), 7 - kompleks żytni najsłabszy (na niewielkich powierzchniach), 8 - kompleks zbożowo-pastewny mocny, 9 - kompleks zbożowo-pastewny słaby, 22 - użytki zielone średnie.

Badania płetwonurków prowadzone dla celów archeologicznych w rejonie Budzistowa stwierdziły, że dno Parsęty jest piaszczyste, prawy brzeg bardzo kamienisty i zarośnięty wzdłuż grodziska, dalej bagnisty. Lewy brzeg jest piaszczysto-bagnisty. Głębokość koryta waha się w granicach 1,20-2,50 m. Prąd jest silny i niesie duże ilości piasku.

Roślinność

Według podziału geobotanicznego Pomorza (wg B.Pawłowskiego i W.Szafera 1967) badany obszar leży w granicach krainy Bałtyku, okręgu środkowego i krainy Pobrzeża Bałtyckiego. Warunki życia szaty roślinnej wyznaczają tutaj stosunki geomorfologiczne. Dominują tu dwa zespoły kontrastujących ze sobą form - system drobnych pradolin i z nielicznymi pasmami wzgórz czołowo-morenowymi, wysoczyzny dennomorenowe. Teren wysoczyzn jest gliną zwałową i glebami naglinowymi, natomiast dna pradolin stanowią aluwia rzeczne i torfowiska. Podmokłość i bagnistość dna pradolin i znaczne opady na wysoczyznach sprawiły, że najważniejszymi składnikami szaty roślinnej krainy Pobrzeża Bałtyckiego są w pradolinach i w obniżeniach torfowiska wrzosowiskowe, a na wysoczyznach zbiorowiska pól uprawnych oraz lasy bukowe i mieszane. Lesistość obszaru jest dość wielka i wynosi dla województwa koszalińskiego 41% (dane z roku 1992).

Zespoły leśne odznaczają się dużymi walorami ekologicznymi, kształtują warunki bioklimatyczne, pełnią funkcję ochronną, wpływają hamująco na rozwój procesów stepowienia, stanowią bazę rekreacyjną i turystyczną (K.Janczewski 1983).